Epilog

***

16 lat później...

Siedziałam w salonie i oglądałam album ze zdjęciami.

-Wróciłem- usłyszałam głos Leo.

-Hej.

-Co tam robisz?

-Oglądam zdjęcia i wspominam- popatrzyłam na zdjęcie.

-Pamiętam to zdjęcie.

-Ja też.

Usiadłam na Camp Nou koło Patrici i Issabel.

Razem czekałyśmy na ostatni mecz sezonu z Granadą.

Po chwili piłkarze zaczęli wychodzić na boisko.

Mecz był bardzo zacięty jednak Barcy udało się strzelić aż 3 gole.

Przed końcem spotkania dziewczyny pociągnęły mnie do wejścia na murawę. Gdy sędzia zakończył spotkanie.

Dziewczyny razem z chłopakami wyciągnęli mnie na środek.

Nie wiedziałam o co chodzi.
Po chwili przede mną pojawił się Leo, uklęknął i z małego pudełeczka wyjął pierścionek.

Koło niego pojawił się Gerard z mikrofonem.

-Natalio Suarez kocham Cię od kiedy tylko cię poznałem, czy uczynisz mi ten zaszczyt i zostaniesz moją żoną- zapytał.

A ja stanęłam jak słup nie wiedziałam co powiedzieć jednak szybko ocknęłam się.

-Tak tak tak- krzyknęłam i rzuciłam się na niego, Leo włożył na mój palec przepiękny pierścionek a ja popłakałam się ze szczęścia.

Całe Camp Nou zaczęło krzyczeć i wiwatować.

Po 2 miesiącach wzięliśmy ślub a 9 miesięcy później na świat przyszedł mały Brayan.

-To był najszczęśliwszy dzień w moim życiu-powiedziałam.

-Mój też.

-Dobra chcesz obiad?

-Jasne.

-Brayan chodź na obiad- krzyknęłam.

Z każdym dniem jak na niego patrzę przypomina coraz bardziej ojca.

Wieczorem wybraliśmy się na ostatni mecz Leo w barwach klubowych.

Mecz minął szybko po ostatnim gwizdku sędziego ruszyłam z Brayanem na murawę.

Leo został pożegnany przez swoich kolegów z klubu, jako prezent dostał koszulkę z autografami wszystkich.

Koło 22 wróciliśmy do domu.

Następnego dnia Brayan wyszedł do szkoły a ja z Leo oglądaliśmy telewizję

Tylko jedna rzecz mnie martwiła, Brayan był zamknięty w sobie mało z nami rozmawiał, nie wiedziałam co mam zrobić.

****

Przechodziłem koło starego lasku, moją uwagę przykuli chłopcy.

Postanowiłem tam pójść i zobaczyć co się dzieje, skryłem się za drzewami i obserwowałem.

Zauważyłem tam Brayana siedział między chłopakami w ręku miał piwo i papierosy.

-No młody Messi twój ojciec taka gwiazda a ty nic nie potrafisz- odezwał się jeden z nich.

-Zamknij się.

-To pokaż co potrafisz. Tchórzysz?

-Odwal się ode mnie.

-Oj ktoś tu tchórzy, boisz się?- drażnił go nadal.

W tym momencie Brayan nie wytrzymał i rzucił się na niego.

Jednak tamten był silniejszy i po chwili już okładał leżącego Brayana.

Postanowiłem interweniować.

-Zostaw go- krzyknąłem a wszyscy ucichli i popatrzyli na mnie.

-Ej to przecież Xavi Hernandez legenda Barcelony- rozeszły się szepty.

Odciągnąłem tamtego od Brayena i zabrałem go z tamtego towarzystwa.

-Brayan coś ty tam robił powinieneś być w szkole.

-Wiem wujku- powiedział i spuścił głowę.

-Boli cie coś?

-Ręka.

-Dobra jedziemy na pogotowie, pewnie jest złamana.

***

I tak jak przypuszczałem po godzinie wychodziliśmy z gabinetu lekarza, Brayan z gipsem na ręce i zszytym łukiem brwiowy.

Pojechaliśmy do jego domu.

Weszliśmy do środka i od razu zobaczyli nas jego rodzice.

-Matko Brayan co się stało?- zapytała przestraszona Natalia.

-Nic.

-Brayan coś ty zaś narobił- tym razem odezwał się Leo.

-Nic, zostawcie mnie!- krzyknął i poszedł do swojego pokoju.

-Leo musimy pogadać- powiedziałem.

-Co on narobił?

-Przechodziłem koło lasku i zatrzymałem się tam bo zobaczyłem grupkę chłopaków, tak spotkałem Brayana miał piwo i papierosy w ręku. O coś się posprzeczał z jakimś chłopakiem i pobili się, od razu odciągnąłem go i zabrałem na pogotowie.

-Xavi ja nie wiem co mam z nim robić, nigdy nie był taki nie rozmawia z nami.

-Spróbuj z nim porozmawiać tylko nie krzycz i nie pozwól żeby spotykał się z tamtym towarzystwem bo zejdzie na złą drogę.

-Ok.

-Dobra ja się zbieram pa.

-Pa.

Leo

Po wyjściu Xaviego postanowiłem porozmawiać z Brayanem.

-Brayan musimy porozmawiać- powiedziałem, gdy znalazłem się w jego pokoju.

-Nie mamy o czym.

-Chyba jednak mamy, powiedz czemu nie byłeś w szkole i co ty robiłeś w tym lesie?

-Nic.

-Jak to nic przestań tylko mów.

-Nie mam nic do powiedzenia.

-Brayan co się z tobą dzieje, proszę cie powiedz.

-Mam już dość tego życia jestem synem najlepszego piłkarza na świecie a ja jestem nikim! Wszyscy tylko proszą mnie o autografy od Ciebie. Nikt nie traktuje mnie na poważnie, liczysz się tylko ty. Mam tego dość!- krzyknął i wyszedł z domu.

Teraz już wszystko rozumiem, wiem, że bycie dzieckiem piłkarza nie jest łatwe.

Postanowiłem iść za nim żeby nie narobił żadnych głupot.

Szedłem w bezpiecznej odległości, nie chciałem żeby mnie zobaczył.

Po 15 minutach doszliśmy na boisko piłkarskie, po prostu mnie zamurowało. Brayan nigdy nie mówił, że lubi grać w piłkę.

Usiadłem z daleka żeby mnie nie zobaczył po 10 minutach chłopaki zaczęli grać.

Patrzyłem na mojego syna z otwartymi oczami, był świetny, po prostu rasowy napastnik.

Pograli z jakąś godzinę a Brayan strzelił 3 piękne gole.

Gdy zmierzał do wyjścia dogoniłem go.

-Brayan zaczekaj- krzyknąłem.

-Co ty tu robisz?- zapytał zdziwiony
-Chodź musimy porozmawiać.

-Dobra.

Poszliśmy do kawiarni a ja zacząłem.

-Brayan wiem, że jest ci ciężko ale wierze, że sobie poradzisz jest mądrym i fajnym chłopakiem, na pewno znajdziesz przyjaciół.

-Dzięki.

-Ale mam pytanie czemu nie powiedziałeś, że lubisz piłkę co?

-Nie wiem, ale i tak nie umiem nawet dobrze grać.

-Brayan ty chyba sobie żartujesz, grasz super, jesteś świetny jak dzisiaj na ciebie patrzyłem to nie mogłem uwierzyć, że tak świetnie grasz, rasowy z ciebie napastnik.

-Dzięki tato.

-Dobra zbierajmy się bo mama będzie się martwić.

-Ok.

Po 20 minutach byliśmy już w domu .

-Cześć - powiedziałem gdy weszliśmy.

-Hej, chcecie kolacje?

-Jasne- tym razem odezwał się Brayan.

Po skończonym posiłku Brayan poszedł do siebie a ja usiadłem z moją żoną w salonie.

-Leo coś ty mu zrobił, że on jest taki pogodny.

-Poszedłem wtedy za nim i okazało się, że poszedł na boisko oglądałem jak gra, był świetny później postanowiłem z nim pogadać i wyjaśniliśmy sobie wszystko.

-Cieszę się.

Następnego dnia postanowiłem pójść do La Masii i porozmawiać o przyjęciu Brayana.

Już po rozmowie umówiliśmy się, że jak Brayanowi zdejmą gips mam go przywieść.

3 tygodnie później.

O 15 pojechałem po Brayana do szkoły.

-Tato co ty tutaj robisz?

-Przyjechałem po ciebie, zbieraj się mam dla ciebie niespodziankę.

-Ok.

Po 20 minutach byliśmy już przed La Masiią.

Wyszliśmy z auta a ja zacząłem mówić.

-Brayan wiem ile szczęścia sprawia Ci piłka więc razem z mamą postanowiliśmy Cie zapisać do szkółki Barcy.

-Naprawdę dziękuje- powiedział i przytulił mnie.

-Nie ma sprawy dobra a teraz idziemy na trening pokaż na co Cię stać a po treningu powiedzą nam czy cię przyjęli.

-Ok.

Po treningu poszliśmy z Brayanem do trenera.

-Jestem zdumiony, dawno nie widziałem takiego talentu. Będziesz świetnym piłkarzem przyda nam się taki talent.

-Dziękuje.

-Dobra chodźmy do biura i tam wszystko uzgodnimy.

-Ok.

Po godzinie wszystko było już dogadane Brayan od jutro zaczyna treningi.

Miesiąc później..

Dziś wybrałem się z Natalią na mecz Brayana.

O 10 siedzieliśmy już na trybunach i oglądaliśmy Brayana w akcji.

Już po 15 minutach meczu nasza 10 strzeliła pięknego gola.

Do końca meczu wynik podwyższył się jeszcze o 2 bramki strzelone przez Brayana.

Cały turniej wygrała Barca a Brayan został zawodnikiem turnieju i króle strzelców.

Po południu przyszli do nas na grilla Jessica, Marc i ich córka Camila, która tak jak Marc uwielbia grać w piłkę i gra w żeńskiej drużynie Barcy.

Usiedliśmy wszyscy przy stole i zaczęliśmy rozmawiać.

Tak jak za dawnych lat ...

Cieszę się, że kiedyś z mamą przyjechałam do Barcelony to tu znalazłam, rodzinę i miłość...

***

No i mamy epilog, trochę inny niż wszystkie, ale co tam :D

Dziękuje wam za to, że byliście przy mnie, dziękuje za ponad 8600 wyświetleń, gdy zakładałam tego bloga nigdy nie sądziłam, że wam się spodoba a jednak. Jeszcze raz dziękuje, że byliście razem ze mną.

Trudno mi jest pożegnać się z tym opowiadaniem no, ale zawsze na pożegnania nadchodzi czas :D

Zapraszam na pozostałe moje opowiadania :)

http://milosc-wszystko-przezwyciezy.blogspot.com/

http://moje-zycie-w-barcelonie.blogspot.com/

http://milosc-i-fcb.blogspot.com/

Rozdział 19

***

Dziś jest mój ostatni dzień w szpitalu.

Leżałem w łóżku i myślałem, usłyszałem ciche pukanie do drzwi a po chwili w środku znalazł się Cesc.

-Mogę ?-zapytał.

-Jasne. Cesc chciałem Cię przeprosić wiem, że źle zrobiłem. Przepraszam.

-Wybaczam Ci ja też nie jestem bez winy.

-Jak tam twój nos ?

-Dobrze już prawie nie boli. A ty jak się czujesz ? Już wiesz kiedy wychodzisz ?

-Czuje się dobrze i jutro wychodzę.

-To super brakuje nam ciebie na boisku.

-Dzięki.

-Dobra ja lece na trening.

-Ok pa i jeszcze raz przepraszam.

Po chwili już go nie było, cieszę się, że mi wybaczył, zachowałem się jak palant.

Po południu odwiedził mnie Pep.

-Cześć jak tam ?-spytał.

-Dobrze.

-Leo próbowałeś się zabić co Ci strzeliło do głowy ?

-Wiem zachowałem się durnie, zawieś mnie, wyrzuć z drużyny wszystko zrozumiem ale w tamtym momencie nie widziałem innego wyjścia, kocham Natalię nad życie i zawszę będę.

-Nie wyrzucę cie ani nie zawieszę wiem ile przecierpiałeś i wiem jak bardzo ją kochasz. Jednak obiecaj mi, że to się już nigdy nie zdarzy.

-Obiecuje.

-Dobra ja się będę zbierać pa.

-Pa.

Resztę dnia spędziłem sam.

***

Rano obudziłem się szybko, zabrałem rzeczy i po 15 minutach byłem już na parkingu gdzie czekał na mnie Xavi.

-Siema

-Cześć

-Jedziemy ?

-Tak.

Po 15 minutach byliśmy już u mnie, pograliśmy trochę w fife i pożegnaliśmy się.

Postanowiłem zrobić niespodziankę Natalii i pojechałem pod uczelnie.

Natalia

Kończyłam właśnie lekcje, wyszłam przed szkołę i zobaczyłam grupkę ludzi, z ciekawości podeszłam tam i to co zobaczyłam zwaliło mnie z nóg.

Leo

Czekałem na Natalie, w pewnym momencie ludzie zaczęli zbierać się wokół mnie i prosić o autografy. Z daleka dostrzegłem Natalie, która szła w moją strone.

Przepchałem się przez tłum i podszedłem bliżej, ona podbiegła do mnie i rzuciła mi się na szyję.

-Hej-powiedziałem i pocałowałem ją.

-Cześć co ty tutaj robisz ?

-Wyszedłem dzisiaj ze szpitala i postanowiłem zrobić Ci niespodziankę.

-Ciesze się, to co jedziemy do mnie ?

-Jasne.

Po 20 minutach wchodziliśmy do domu gdzie zastaliśmy mamę Natalii i Pepa.

-Cześć-powiedziała Nat.

-Hej o witaj Leo jak się czujesz ?-spytała mama Natalii.

-Dobrze dzisiaj wyszedłem ze szpitala.

-Ciesze się, zostaniesz na obiedzie ?

-Chętnie.

Po posiłku poszliśmy z Pepem do ogrodu.

-Kiedy mogę wrócić do treningów?

-Przyjdź jutro na testy i zobaczymy.

-Dobrze.

Resztę wieczoru spędziliśmy w domu robiąc grilla.

Po 22 zacząłem zbierać się do domu.

***

Wstałem szybko, ubrałem się i pojechałem na trening.

Przed stadionem spotkałem Xaviego.

-Siema już na trening?

-Dzisiaj badania zobaczymy kiedy będę mógł grać.

Weszliśmy na obiekt i skierowaliśmy się do szatni.

Ich miny były nie do opisania gdy mnie zobaczyli.

-Leo co ty tutaj robisz ?-spytał Dani.

-Stoję. A tak jaśniej to dzisiaj mam badania.

Pogadaliśmy trochę, po 20 minutach chłopaki ruszyli na trening a ja na badania.

Po godzinie byłem już gotowy i czekałem na wyniki.

-Leo twoje wyniki są bardzo dobre, od jutro możesz zacząć trenować indywidualnie a za jakieś 2 tygodnie z grupą.

-Dobrze dziękuje.

Ruszyłem w stronę murawy gdzie chłopaki rozmawiali z Pepem.

-O Leo jak tam badanie ?-spytał Pep.

-Dobrze jutro zaczynam trening indywidualny a jeśli wszystko pójdzie dobrze za jakieś 2 tygodnie będę już trenował z drużyną.

-Ciesze się.

Posiedziałem jeszcze z chłopakami a później pojechałem do domu.

***

Te trzy tygodnie minęły szybko, trenowałem już z chłopakami i dziś miałem znowu wyjść na boisko w 1 składzie.

Przed meczem pojechałem po Natalie, później już razem jechaliśmy na stadion.

Przed szatnią zatrzymałem się i wręczyłem jej prezent.

-To dla ciebie-powiedziałem i wręczyłem pudełko.

-Co to ?

-Sama zobacz.

Natalia

Leo wręczył mi pudełko, otworzyłam je a moim oczom ukazała się klubowa koszulka rozłożyłam ją a z tyłu widniał napis Messi.

-Dziękuje jest piękna-powiedziałam i czule go pocałowałam.

-Ciesz się, że ci się podoba, chodzisz na nasze mecze a nie masz jeszcze koszulki więc postanowiłem ci dać.

-Jeszcze raz dziękuje a teraz leć bo się spóźnisz.

-Pa.

Gdy Leo zniknął na drzwiami szatni ja ubrałam koszulkę i ruszyłam w stronę strefy Vip.

Tam spotkałam Shakirę i Patricię.

Cały czas rozmawiałyśmy do czasu rozpoczęcia meczu.

Na początku było nudno jednak później Barca przejęła piłkę i narzuciła swój styl gry.

W 40 minucie Villa strzelił gola,

całe Camp Nou zaczęło wiwatować a my poderwałyśmy się z miejsc i zaczęłyśmy się cieszyć, krzyczeć i skakać.

Do końca 1 połowy Barcelona utrzymywała prowadzenie w meczu z Sevillą.

Przez przerwę pogadałyśmy trochę jednak gdy usłyszałyśmy gwizdek od razu skupiłyśmy się na meczu. W 80 minucie piękną akcję zaczął Xavi bezbłędnie podał do Iniesty ten zagrał do Messiego, który wpakował piłkę do siatki.

Całe Camp Nou zaczęło krzyczeć, cieszyć się.

Leo podbiegł do kamery i pokazał serduszko.

A ja popłakałam się ze szczęścia.

W doliczonym czasie bramkę jeszcze strzela Alexis.

Po wygranym spotkaniu poszłam do szatni żeby pogratulować chłopakom.

-Cześć wszystkim, gratuluję meczu a wam David  Leo i Alexis gratulacje goli.

-Dzięki-odpowiedzieli razem.

Wyszłam z szatni i ruszyłam na parking.

Po 15 minutach zauważyłam Leo wychodzącego ze stadionu.

Podbiegłam do niego i pocałowałam.

-Piękny gol.

-Dla ciebie.

-Dziękuje.

Weszliśmy do auta i pojechaliśmy do domu.

***

no i mamy ostatni rozdział za parę dni epilog :)

Rozdział 18

***

Cesc..

Zobaczyłem Leo leżącego na podłodze w kałuży krwi obok niego leżał list.

Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem po pogotowie.

Po 10 minutach karetka opuszczała posesje Leo.

Od razu zadzwoniłem do Gerarda.

-Garard przyjeżdżajcie do szpitala Leo próbował się zabić.

-Co? Co się stało?!- krzyknął przerażony.

-Podciął sobie żyły, jak wszedłem do domu leżał już w krwi zadzwoniłem na pogotowie.

-Ok zaraz będziemy.

Schowałem telefon i ruszyłem w stronę szpitala po 15 minutach czekałem z listem w ręku na lekarzy.

-Cesc!- usłyszałam z daleka wołanie Gerarda.

-Cześć.

-Co z nim?

-Nic jeszcze nie wiem.

-Co to?

-List do Natalii.

-Dzwoniłeś do kogoś?- zapytał zabierając ode mnie list.

-Nie tylko do was.

-Dobra ja dzwonie po Natalie.

***

Siedziałam w pokoju, po chwili rozdzwonił się mój telefon.

-Natalia przyjeżdżaj do szpitala.

-Gerard co się stało?

-Leo chciał się zabić.

-Dobra już jadę pa.

Zbiegłam na dół w salonie siedział Pep z mamą.

-Jedziemy do szpitala.

-Co się stało?- zapytał Pep.

-Leo chciał się zabić- powiedziałam i zaczęłam płakać.

-Dobra jedziemy.

Po 20 minutach wchodziliśmy do szpitala na korytarzu zobaczyłam Shakire, Gerarda i Cesca.

-Gerard co z nim?- spytałam i znowu zaczęłam płakać.

-Nie wiemy, czekamy.

Po chwili na korytarz wyszedł lekarz.

-Stracił dużo krwi, jego stan jest krytyczny.

-Czy mogę go zobaczyć- spytałam przez łzy.

-Tylko na chwile.

Weszłam na salę gdzie zobaczyłam Leo, wyglądał okropnie.

Usiadłam koło łóżka chwyciłam go za dłoń.

-Leo dlaczego to zrobiłeś? Po co? Proszę nie opuszczaj mnie. Kocham Cię.

Po 15 minutach do sali weszła pielęgniarka.

-Proszę już wyjść, niech pani się nie martwi jest w dobrych rękach.

-Dobrze.

Wyszłam na korytarz i z powrotem usiadłam na krześle i zaczęłam płakać.

-Natii proszę nie płacz, będzie dobrze- usłyszałam głos Isabel.

-Natalia, znalazłem to przy Leo, zaadresowany do ciebie-powiedział Cesc i wręczył mi list.

Przetarłam oczy i zaczęłam czytać:

Natalia wiem ile przeze mnie już nacierpiałaś.

Nie potrafię żyć bez ciebie, nie potrafię przestać myśleć o tobie. Wiem, że zawiodłem.

Gdybym mógł cofnąć czas dałbym czas ci wytłumaczyć, jednak tak nie zrobiłem.

Moje życie bez ciebie nie ma sensu, postanowiłem odejść.

Życzę Ci szczęścia.

Kocham Cię Leo.

Przeczytałam list i zobaczyłam ciemność przed oczami.

-Natalia, Natalia- usłyszałam nad sobą.

-Co się stało? Gdzie ja jestem.

-Spokojnie zemdlałaś, jesteś na sali w szpitalu.

-Co z Leo?

-Lepiej, jednak dalej jest nieprzytomny.

***

Minęło parę dni, codziennie przychodzę do szpitala i siedzę przy Leo, który dalej się nie obudził.

Siedziałam właśnie przy łóżku, poczułam uścisk mojej ręki.

Popatrzyłam na Leo, który właśnie zaczął się budzić.

-Gdzie jestem- powiedział po cichu.

-W szpitalu, czekaj idę po lekarza.

Wybiegłam z sali, po chwili wracając z doktorem.

-Dobrze, że się pan obudził, miał pan wiele szczęścia gdyby nie pan Fabregas mógłbyś już nie przeżyć.

Lekarz zbadał Leo i wyszedł.

-Nat przepraszam.

-Po co to zrobiłeś?- powiedziałam zła.

-Bo nie mogłem już tak dalej żyć, straciłem Cie i już nie miałem dla kogo żyć.

-Proszę Cie nie mów tak.

-Możesz mi opowiedzieć co stało się tamtej nocy?

-Siedziałam przy barze w pewnym momencie ktoś pociągnął mnie do wyjścia nim się spostrzegłam zaczął mnie całować i rozbierać, nie wiedziałam co mam robić chciałam krzyczeć, ale nie mogłam wtedy pojawił się Cesc odciągnął go i szybko pomógł mi.

A ten pocałunek to nie wiem jak to się stało naprawdę, to było takie szybkie, byliśmy pijani a potem pojawiłeś się ty.

Rozmawiałam o tym z Cesciem i oby dwoje wiem, że źle zrobiliśmy, ale gdyby nie on to nie wiem co by się ze mną stało- powiedziałam i poczułam łzy na swoich policzkach.

-Matko Natii ja nie wiedziałem, przepraszam powinienem dać wam wyjaśnić, przepraszam. Wiesz kto to był?

-Tak to Lucas, kiedyś do poznałam wydawał się miły pomógł mi dostać się na Camp Nou a potem już straciliśmy kontakt.

-Byłaś na policji?

-Tak.

-Natalia wiem, że pewnie mnie nienawidzisz i zrozumiem wszystko co zrobisz, ale wiedz, że żałuje tego co zrobiłem i kocham cię.

Popatrzyłam w te jego piękne czekoladowe oczy i zauważyłam, że mówi prawdę. Nie mogłam go teraz stracić, nie po tym co przeszliśmy.

Podeszłam do niego i przytuliłam się, tak bardzo mi go brakowało, tęskniłam za nim.

Wreszcie poczułam, że jestem szczęśliwa.

-Kocham Cię- powiedziałam i pocałowałam go.

Posiedzieliśmy jeszcze chwile.

Jednak to nie trwało długo po 13 na sale wlecieli wszyscy piłkarze i Pep z mamą.

Gdy zobaczyli, że Leo już się obudził rzucili się na niego.

Na początku trochę na niego pokrzyczeli za to co zrobił jednak po chwili zaczęli rozmawiać, wygłupiać się i śmiać.

Siedzieliśmy parę godzin i rozmawialiśmy, oczywiście nasi kochani piłkarze nie wytrzymali by chwili spokoju i zaczęli najpierw urządzać salę Leo, wszystko przestawiali, po prostu istna masakra.

Gdy udało ich się uspokoić, Dani i Gerard zaczęli biegać po całym oddziale.

 Dzieci i dorośli mieli duży ubaw.

15 minut musiałam przepraszać pielęgniarki i prosić żeby ich nie wyrzucała.

Później już było w miarę spokojnie, w pewnym momencie mój telefon zadzwonił. Wyszłam na korytarz i szybko odebrałam.

-Czy rozmawiam z Panią Natalią Suarez?

-Tak.

-Tu komisarz policji chciałem panią poinformować, że złapaliśmy Lucasa i jest w areszcie tymczasowy.

-Dobrze dziękuje.

-Do widzenia.

-Do widzenia.

Odetchnęłam z ulgą, już nie muszę bać się o siebie.

Ciesze się, że wreszcie wszystko będzie dobrze.

Wróciłam na sale gdzie piłkarze rozmawiali. Uśmiechnęłam się pod nosem i podeszłam do nich.

***

No jeszcze jeden rozdział i epilog :) 

Zapraszam na moje nowe opowiadanie o córce Jose Mourincho i pewnym Barcelońskim piłkarzu :) http://milosc-wszystko-przezwyciezy.blogspot.com/

Rozdział 17

***

Od pamiętnego wydarzenia minął już tydzień a Leo ani razu nie pojawił się na treningu.

-Leo zbieraj się jedziemy na trening- powiedziałem, gdy wszedłem do domu.

-Gerard nie jadę, zostaw mnie.

-Czy to brzmiało jak prośba? Nie, więc rusz się jedziemy.

-Nie rozumiesz, że nie jadę!- Leo wrzasnął i wstał z kanapy.

Pierwszy raz widzę go w takim stanie, jest gorzej niż wtedy jak Natalia wyjechała.

Prawie nigdy nie krzyczał a co dopiero wrzeszczał, nie wiem co mam robić.

Tym razem postanowiłem zostawić go i wyszedłem trzaskając drzwiami.


Leo

Nie wiem co się ze mną dzieje, nigdy nie podnosiłem głosu a co dopiero krzyczałem, tym bardziej na Gerarda.

Nie mogę zapomnieć tamtej sceny, mogłem dać jej wytłumaczyć jednak byłem tak zły, że nie mogłem, teraz żałuje.

Wiem, że ją straciłem i już nie odzyskam, nie wiem co robić.

Postanowiłem wybrać się na trening żeby przeprosić Gerarda.

Zabrałem torbę i po 20 minutach byłem już przed stadionem,

z daleka zobaczyłem Gararda.

-Gerard zaczekaj!- krzyknąłem a on odwrócił się, podbiegłem do niego.

-Gerard przepraszam, że na ciebie krzyknąłem, nie wiem co się ze mną dzieje.

-Nie ma sprawy, ale nie rób tego więcej ok?

-Ok.

-Idziesz na trening?- zapytał z nadzieją.

-Tak.

Po chwili byliśmy już w szatni.

Na nasz widok chłopaki ucichli.

-Cześć- powiedziałem i zacząłem się przebierać kontem oka spostrzegłem Fabregasa, który patrzył się na mnie.

Szybko się przebrałem i ruszyłem w stronę murawy.

Po 10 minutach na stadionie byli już wszyscy.

-Cześć chłopaki. O Leo musimy porozmawiać. A reszta 20 kółeczek na rozgrzewkę.

-Leo czemu nie było cię na treningach?

-Przepraszam trenerze nie mogłem.

-Leo ostatni raz robisz coś takiego zrozumiano?

-Tak jest trenerze.

Cały trening minął szybko, szerokim łukiem omijałem Cesc.

Cały czas miałem ochotę przywalić mu za to co mi zrobił.

Po treningu ruszyłem z reszta do szatni aż w pewnym momencie usłyszałem.

-Leo zaczekaj.

Odwróciłem się i zobaczyłem Cesca.

-Czego chcesz?- warknąłem.

-Porozmawiać daj mi to wytłumaczyć.

-Co wytłumaczyć, że całowałeś się z Natalią na moich oczach?- nie wytrzymałem i rzuciłem się na niego i przywaliłem mu w nos.

Fabregas nie był mi dłużny i po chwili zaczęliśmy się bić.

Szybko jednak zostałem odciągnięty od Cesca, który leżał na ziemi z zakrwawionym nosem.

-Co tu się dzieje!- usłyszeliśmy wrzask Guardioli.

-Co wyście zaś porobili, Xavi leć z Cesciem do pielęgniarki a ty Leo natychmiast ze mną.

Ze spuszczoną głową ruszyłem za Pepem do gabinetu.

-Leo powiesz mi co tu się do cholery dzieje- powiedział zamykając drzwi.

Nic nie odpowiedziałem, patrzyłem się tempo w podłogę.

-O co chodzi nigdy nie byłeś taki, nie opuszczałeś treningów a tym bardziej nie biłeś się z nikim.

-Miałem powód.

-Jaki? Powiedz co się dzieje.

Opowiedziałem Pepowi całą historię z tego dnia.

-Leo rozumiem, że Ci ciężko, ale musisz odróżnić życie prywatne od zawodowego.

-Wiem, ale nie potrawie.

-Wiem, że to trudne, ale musisz.

-Dobrze, coś takiego już nigdy się nie powtórzy.

-Dobra a teraz do pielęgniarki.

Po pół godzinie z wielką śliwą od okiem wracałem do domu.

Natalia

Nie mogę się pozbierać po tym co się stało.

Od tygodnia nigdzie nie wychodzę tylko do szkoły.

W nocy nie mogę spać, cały czas myślę o Leo.

Nie wiem co mam robić tak bardzo chciałabym się do niego przytulić, poczuć jego zapach.

Wiem, że zawiniłam ma prawo być na mnie zły.

Usłyszałam pukanie do drzwi a zaraz potem w pokoju ujrzałam Pepa, szybko otarłam łzy i uśmiechnęłam się blado.

-Natalia musimy porozmawiać.

-O co chodzi?

-Wiem co zaszło na imprezie.

Spuściłam głowę, nie wiedziałam co powiedzieć.

-Leo dzisiaj pierwszy raz przyszedł na trening a po nim pobił się z Cesciem.

-Matko nic im nie jest?- zapytałam przerażona.

-Fabragas ma złamany nos a Messi śliwę pod okiem .

Leo opowiedział mi o co chodzi, Natalia on nie zapomniał o tobie dalej cię kocha. Uważam, że powinnaś z nim porozmawiać.

-Nie mogę, jeszcze nie teraz.

-Dobrze, ale jak będziesz gotowa to zrób to.

-Dobrze.

Pep wstał a po chwili zostałam już sama, znowu zaczęłam płakać, Nie wiem co robić.

Leo

Wróciłem do domu, rzuciłem torbę w kąt, usiadłem na kanapie i włączyłem telewizor.

Długo myślałem nad tym co zrobić.

Postanowiłem odejść, nie mam już po co żyć, straciłem swoją szansę i już nigdy nie odzyskam.

Napisałem list do Natalii, zabrałam nóż i jednym ruchem podciąłem sobie żyły.

Poczułem ból a potem już nic.

***

Cesc

Postanowiłem jeszcze raz pogadać z Leo, nie jestem na niego zły za tą bójkę, wiem czemu to zrobił.

Stanąłem przed jego drzwiami i zadzwoniłem. Nikt nie otworzył, nacisnąłem klamkę i wszedłem do środka.

Skierowałem się do kuchni, ale to co tam zobaczyłem wstrząsnęło mną.

***

Rozdział dodany dzisiaj bo jutro wyjeżdżam, ale rozdziały będę dodawać :)

Przepraszam za ten rozdział a i jeszcze jedno zbliżamy się końca, jeszcze tylko 2 rozdziały i epilog 

zapraszam!