Rozdział 18

***

Cesc..

Zobaczyłem Leo leżącego na podłodze w kałuży krwi obok niego leżał list.

Wyciągnąłem telefon i zadzwoniłem po pogotowie.

Po 10 minutach karetka opuszczała posesje Leo.

Od razu zadzwoniłem do Gerarda.

-Garard przyjeżdżajcie do szpitala Leo próbował się zabić.

-Co? Co się stało?!- krzyknął przerażony.

-Podciął sobie żyły, jak wszedłem do domu leżał już w krwi zadzwoniłem na pogotowie.

-Ok zaraz będziemy.

Schowałem telefon i ruszyłem w stronę szpitala po 15 minutach czekałem z listem w ręku na lekarzy.

-Cesc!- usłyszałam z daleka wołanie Gerarda.

-Cześć.

-Co z nim?

-Nic jeszcze nie wiem.

-Co to?

-List do Natalii.

-Dzwoniłeś do kogoś?- zapytał zabierając ode mnie list.

-Nie tylko do was.

-Dobra ja dzwonie po Natalie.

***

Siedziałam w pokoju, po chwili rozdzwonił się mój telefon.

-Natalia przyjeżdżaj do szpitala.

-Gerard co się stało?

-Leo chciał się zabić.

-Dobra już jadę pa.

Zbiegłam na dół w salonie siedział Pep z mamą.

-Jedziemy do szpitala.

-Co się stało?- zapytał Pep.

-Leo chciał się zabić- powiedziałam i zaczęłam płakać.

-Dobra jedziemy.

Po 20 minutach wchodziliśmy do szpitala na korytarzu zobaczyłam Shakire, Gerarda i Cesca.

-Gerard co z nim?- spytałam i znowu zaczęłam płakać.

-Nie wiemy, czekamy.

Po chwili na korytarz wyszedł lekarz.

-Stracił dużo krwi, jego stan jest krytyczny.

-Czy mogę go zobaczyć- spytałam przez łzy.

-Tylko na chwile.

Weszłam na salę gdzie zobaczyłam Leo, wyglądał okropnie.

Usiadłam koło łóżka chwyciłam go za dłoń.

-Leo dlaczego to zrobiłeś? Po co? Proszę nie opuszczaj mnie. Kocham Cię.

Po 15 minutach do sali weszła pielęgniarka.

-Proszę już wyjść, niech pani się nie martwi jest w dobrych rękach.

-Dobrze.

Wyszłam na korytarz i z powrotem usiadłam na krześle i zaczęłam płakać.

-Natii proszę nie płacz, będzie dobrze- usłyszałam głos Isabel.

-Natalia, znalazłem to przy Leo, zaadresowany do ciebie-powiedział Cesc i wręczył mi list.

Przetarłam oczy i zaczęłam czytać:

Natalia wiem ile przeze mnie już nacierpiałaś.

Nie potrafię żyć bez ciebie, nie potrafię przestać myśleć o tobie. Wiem, że zawiodłem.

Gdybym mógł cofnąć czas dałbym czas ci wytłumaczyć, jednak tak nie zrobiłem.

Moje życie bez ciebie nie ma sensu, postanowiłem odejść.

Życzę Ci szczęścia.

Kocham Cię Leo.

Przeczytałam list i zobaczyłam ciemność przed oczami.

-Natalia, Natalia- usłyszałam nad sobą.

-Co się stało? Gdzie ja jestem.

-Spokojnie zemdlałaś, jesteś na sali w szpitalu.

-Co z Leo?

-Lepiej, jednak dalej jest nieprzytomny.

***

Minęło parę dni, codziennie przychodzę do szpitala i siedzę przy Leo, który dalej się nie obudził.

Siedziałam właśnie przy łóżku, poczułam uścisk mojej ręki.

Popatrzyłam na Leo, który właśnie zaczął się budzić.

-Gdzie jestem- powiedział po cichu.

-W szpitalu, czekaj idę po lekarza.

Wybiegłam z sali, po chwili wracając z doktorem.

-Dobrze, że się pan obudził, miał pan wiele szczęścia gdyby nie pan Fabregas mógłbyś już nie przeżyć.

Lekarz zbadał Leo i wyszedł.

-Nat przepraszam.

-Po co to zrobiłeś?- powiedziałam zła.

-Bo nie mogłem już tak dalej żyć, straciłem Cie i już nie miałem dla kogo żyć.

-Proszę Cie nie mów tak.

-Możesz mi opowiedzieć co stało się tamtej nocy?

-Siedziałam przy barze w pewnym momencie ktoś pociągnął mnie do wyjścia nim się spostrzegłam zaczął mnie całować i rozbierać, nie wiedziałam co mam robić chciałam krzyczeć, ale nie mogłam wtedy pojawił się Cesc odciągnął go i szybko pomógł mi.

A ten pocałunek to nie wiem jak to się stało naprawdę, to było takie szybkie, byliśmy pijani a potem pojawiłeś się ty.

Rozmawiałam o tym z Cesciem i oby dwoje wiem, że źle zrobiliśmy, ale gdyby nie on to nie wiem co by się ze mną stało- powiedziałam i poczułam łzy na swoich policzkach.

-Matko Natii ja nie wiedziałem, przepraszam powinienem dać wam wyjaśnić, przepraszam. Wiesz kto to był?

-Tak to Lucas, kiedyś do poznałam wydawał się miły pomógł mi dostać się na Camp Nou a potem już straciliśmy kontakt.

-Byłaś na policji?

-Tak.

-Natalia wiem, że pewnie mnie nienawidzisz i zrozumiem wszystko co zrobisz, ale wiedz, że żałuje tego co zrobiłem i kocham cię.

Popatrzyłam w te jego piękne czekoladowe oczy i zauważyłam, że mówi prawdę. Nie mogłam go teraz stracić, nie po tym co przeszliśmy.

Podeszłam do niego i przytuliłam się, tak bardzo mi go brakowało, tęskniłam za nim.

Wreszcie poczułam, że jestem szczęśliwa.

-Kocham Cię- powiedziałam i pocałowałam go.

Posiedzieliśmy jeszcze chwile.

Jednak to nie trwało długo po 13 na sale wlecieli wszyscy piłkarze i Pep z mamą.

Gdy zobaczyli, że Leo już się obudził rzucili się na niego.

Na początku trochę na niego pokrzyczeli za to co zrobił jednak po chwili zaczęli rozmawiać, wygłupiać się i śmiać.

Siedzieliśmy parę godzin i rozmawialiśmy, oczywiście nasi kochani piłkarze nie wytrzymali by chwili spokoju i zaczęli najpierw urządzać salę Leo, wszystko przestawiali, po prostu istna masakra.

Gdy udało ich się uspokoić, Dani i Gerard zaczęli biegać po całym oddziale.

 Dzieci i dorośli mieli duży ubaw.

15 minut musiałam przepraszać pielęgniarki i prosić żeby ich nie wyrzucała.

Później już było w miarę spokojnie, w pewnym momencie mój telefon zadzwonił. Wyszłam na korytarz i szybko odebrałam.

-Czy rozmawiam z Panią Natalią Suarez?

-Tak.

-Tu komisarz policji chciałem panią poinformować, że złapaliśmy Lucasa i jest w areszcie tymczasowy.

-Dobrze dziękuje.

-Do widzenia.

-Do widzenia.

Odetchnęłam z ulgą, już nie muszę bać się o siebie.

Ciesze się, że wreszcie wszystko będzie dobrze.

Wróciłam na sale gdzie piłkarze rozmawiali. Uśmiechnęłam się pod nosem i podeszłam do nich.

***

No jeszcze jeden rozdział i epilog :) 

Zapraszam na moje nowe opowiadanie o córce Jose Mourincho i pewnym Barcelońskim piłkarzu :) http://milosc-wszystko-przezwyciezy.blogspot.com/