Rozdział 10

***

Zaraz po treningu pojechałem do Leo.

Pukałem kilka razy jednak nikt nie otwierał.

Nacisnąłem na klamkę i o dziwo drzwi były otwarte, wszedłem do środka gdzie panowały egipskie ciemności.

-Leo!- krzyknąłem.

Nic. Poszedłem do salonu i zdziwiłem się tym, co zobaczyłem.

Na ziemi walały się butelki po pustym piwie a na kanapie siedział Leo z nożem w ręku i już chciał podciąć sobie żyły, jednak byłem szybszy i wyrwałem mu go z ręki.

-Czyś ty oszalał! -wydarłem się.

-Nie, moje życie nie ma sensu, po co mam żyć, dla kogo?

-Przestań i co chciałeś się zabić?

-Tak- odparł bez namysłu.

-Nie wygłupiaj się. Tak nie załatwisz problemu.

-Co z tego, mam już dość, nie wytrzymam uświadomiłem sobie, że ją kocham a teraz ona odeszła i co mam robić? Już nic mi nie pozostało.

-Zamknij się i skończ bredzić, zbieraj się jedziemy do mnie.

-Nigdzie nie jadę!

-To nie była prośba, zbieraj się u mnie wytrzeźwiejesz a

potem zastanowimy się co dalej.

Po 20 minutach byliśmy już u mnie.

-Hej! Wróciłem- przywitałem się.

-Co tak późno?- powiedział Shakira wchodząc do pokoju- O cześć Leo jak ty wyglądasz?

-Czekaj zaraz Ci wszystko opowiem tylko go odprowadzę do

pokoju- powiedziałem i ruszyliśmy do pokoju.

Gdy wróciłem na dół Isabel usypiała Milanka.

-Co z nim jest?- spytała jak tylko znaleźliśmy się w kuchni.

-Nie wiem, nie było go na treningu powiedziałem Pepowi , że go odwiedzę, pojechałem tam i ujrzałem go siedzącego na kanapie z noże w ręku w ostatniej chwili mu go wyrwałem. Po całym domu walały się puszki z piwa, nie mogłem go tam zostawić więc zabrałem tu.

-Matko Gerard on o mało się nie zabił co robimy?

-Nie wiem, ale trzeba ja odnaleźć bo on już dłużej nie wytrzyma.

***

Natalia

Rano obudził mnie dzwonek do drzwi, zeszłam na dół i otworzyłam. 

-Fernando? Co ty tutaj robisz? Nie mam ochoty rozmawiać-powiedziałam i już miałam zamknąć drzwi, ale on mnie uprzedził.

-Proszę pogadajmy.

-Dobra.

-Przepraszam za tamten niedoszły pocałunek poniosło mnie.

Zapomnijmy o tamtym ok?

-Dobrze. To ja też przepraszam uciekłam bez wyjaśnień.

Opowiedziałam mu całą historie.

-Matko Natii ja jeszcze raz przepraszam, nie wiedziałem.

-Nie gniewam się.

-Pamiętaj możesz na mnie liczyć.

-Dzięki.

Pożegnałam się z Fernando, gdy zamknęłam drzwi rozdzwoniła się moja komórka spojrzałam na wyświetlacz i już miałam odrzucić jednak powstrzymałam się.

-Hej Gerard.

-Matko Natalia nareszcie. Gdzie ty jesteś? Cały czas próbuje się do

ciebie dodzwonić.

-Przepraszam musiałam, wrócę jak będę gotowa.

-Ale gdzie jesteś?

-Nie mogę powiedzieć pa Gerard- powiedziałam i zakończyłam rozmowę.

***

Ten miesiąc minął szybko, rozmawiałam parę razy z mamą jednak dalej nikt nie wie gdzie jestem.

Z Fernando zaprzyjaźniłam się. Jednak cały czas nie mogę zapomnieć o Leo.

Widziałam parę meczy Barcy i widzę, że z nim nie jest najlepiej .

***

Zbliżał się mecz z Realem a ja muszę być gotowy, dla niej.

Gerard bardzo mi pomaga, gdyby nie on to bym się załamał.

***

Pierwsza połowa zakończyła się bezbramkowo.

Po przerwie zaczęliśmy wychodzić na murawę.

***

Londyn

Właśnie siedzę przed telewizorem i oglądam mecz Barcy z Realem razem z Fernandem.

Zaczęła się 2 połowa.

Oby dwie drużyny grają zawzięcie i żadna nie chce stracić bramki.

W pewnym momencie Iniesta świetnie podał piłkę Messiem i Gol!

Zauważyłam, że Leo nie cieszy się z gola.

Podbiegł do kamery i ściągnął klubową koszulkę pod spodem miał na sobie koszulkę z napisem '' Gdzie jesteś? ''

Poczułam, że do moich oczu napływają łzy. Fernando przytulił mnie.

-Natii on nie przestaje myśleć o tobie, musisz wrócić.

-Fer nie mogę .

Barcelona

Wygraliśmy, jednak nie cieszyłem się z tego meczu mam nadzieje, że Natalia to oglądałam.

Do szatni wszedłem jako ostatni, chłopaki latali po całej szatni i

cieszyli się ze zwycięstwa. Gdy mnie zobaczyli ucichli.

-Leo musisz nam powiedzieć o co chodzi, czemu nie cieszyłeś się z

bramki?- spytał Victor Valdes.

-No dobra, ale to nie wychodzi poza naszą szatnie, nikt oprócz was nie może się o tym dowiedzieć.

Opowiedziałem im cała historie, gdy skończyłem oni siedzieli cicho i nie wiedzieli co mają powiedzieć.

Wstali i przytulili mnie.

***

Gdy wyszedłem od Natalii postanowiłem działać, nie mogę patrzeć jak ona cierpi.

-Gerard cześć.

-Fer? Hej, dawno się nie odzywałeś co tam u ciebie?

-W porządku, ale nie po to dzwonie.

-Co się stało?

-Wiem już wszystko.

-Ale co?- zapytał nie rozumiejąc.

-Wiem o Natalii.

-Co?!- krzyknął zdziwiony.

-Słuchaj. Natalia jest w Londynie. Raz przypadkowo spotkałem się z nią i zaprzyjaźniliśmy się. Opowiedziała mi wszystko a ja już nie mam siły nic nie robić, ona cierpi i wiem, że Leo też. Więc zbierajcie się i przyjeżdżajcie. Oni muszą być razem.

-Fernando dzięki Ci bardzo, Leo już nie wytrzymuje a my nie wiedzieliśmy co mamy robić.

-Nie ma za co. Chcę tylko żeby była szczęśliwa.

-Jeszcze raz dzięki pa.

-Pa

Zakończyłem rozmowę i od razu zadzwoniłem do Leo.

-Gerard?- zapytał zaspanym głosem, no tak jest już 3 w nocy.

-Leo zbieraj się i przyjeżdżaj do mnie natychmiast.

-Ale co się stało?

-Przyjeżdżaj!

Po pół godzinie Leo już siedział ze mną i Isabel w salonie.

-Mów co się stało?

-Leo tylko spokojnie.

-No mów- ponaglał.

-Rozmawiałem z Fernando.

-No i co z tego.

-Daj mi skończyć, no i rozmawiałem z Fernando, powiedział mi, że

Natalia jest w Londynie, zaprzyjaźnili się a on nie mógł już znieść

tego, że cierpi.

-Co?! Moja Natalia?!

-Tak.

-Matko tak bardzo się cieszę.

Musimy tam pojechać.

-Leo spokojnie, za niedługo są jej urodziny zrobimy jej prezent.

-Matko Gerard dzięki, dziękuje wam obojgu, ja lecę pa.

***

No i mamy nowy rozdział dodany szybciej, liczę na szczere opinie :) 

Jeśli będzie tu 10 komentarzy wrzucam następny rozdział :)