Rozdział 11

***

Dziś są moje urodziny .

Rano przyszedł Fernando i złożył mi życzenia, ciocia upiekła tort.

Właśnie siedziałyśmy i oglądałyśmy film, nagle usłyszałam dzwonek do drzwi, zdziwiłam się bo nikogo się nie spodziewałam. 

Otworzyłam drzwi i zamurowało mnie, stał tam Leo z bukietem róż, kawałek dalej stał Gerard.

-Leo?- wydusiłam z siebie.

-Tak- powiedział i uśmiechnął się szeroko.

Podszedł do mnie i przytulił, tak bardzo tęskniłam, wreszcie

czułam, że jestem bezpieczna. Popłakałam się, jak on się tu znalazł,

przecież miał zapomnieć.

Odsunęłam się od niego i powiedziałam:

-Leo nie możemy, proszę odejdź zapomnij o mnie.

-NIE! Nie zapomnę o tobie zrozum to kocham cię!

Nie wytrzymam bez ciebie już.

-Leo, ale to się nie uda ja mam dopiero 17 lat a ty jesteś dorosły.

-No i co z tego i tak cie kocham i nie zostawię Cię. Proszę nie wyrzucaj mnie.

Podszedł bliżej a ja zrozumiałam, że on na prawdę mnie kocha i zależy mu na mnie.

Pocałował mnie. Tak bardzo mi tego brakowało, tak bardzo tęskniłam, teraz zrozumiałam, że cały czas wmawiała sobie, że go nie kocham a prawda była inna.

-Kocham cię- powiedziałam a on popłakał się ze szczęścia podniósł

mnie do góry i obrócił wokół własnej osi.

-No nareszcie!- krzyknął Pique.

-Gerard!- krzyknęłam i przytuliłam go- tak bardzo tęskniłam.

-Ja też.

-Dobra wchodźcie do środka.

-Ciociu to jest Leo Messi a to Gerard Pique wskazałam na każdego.

-Nareszcie jesteś szczęśliwa, cieszę się- odparła i uśmiechnęła się.

-Ja też- powiedziałam patrząc na Leo.

-Chcecie coś do jedzenia?

-Jasne- odpowiedział Pique.

-Zamówmy pizze.

Ciocia poszła do kuchni zadzwonić a ja rozmawiałam z chłopakami.

-Natii wrócisz z nami?- zapytał Leo.

-Tak.

-Bardzo się cieszę.

-A co u mamy?

-W porządku.

-Dalej spotyka się z Pepem?

-Tak.

-Super- powiedziałam z sarkazmem.

Rozmawialiśmy jeszcze długo aż wreszcie postanowiliśmy iść spać.

Poszłam do siebie, umyłam się i usłyszałam pukanie do drzwi.

-Cześć, nie śpisz?

-Hej Gerard, nie.

-To dobrze.

-Coś się stało?

-Nie, ale muszę ci coś powiedzieć.

-Co?

-Tylko nie bądź zła, Fernando zadzwonił do mnie i powiedział gdzie jesteś.

-Nie jestem zła, pewnie nigdy bym się nie odważyła wrócić do domu.

-Super a teraz lecę pa.

-Pa

Gdy Pique wyszedł napisałam sms do Fernando:

-Nie wiem czy mam Cię znienawidzić czy podziękować Ci.

Po chwili dostałam odpowiedź.

-Wybieram to drugie, przyjechali?

-Tak:)

-Cieszę się, że znowu jesteś szczęśliwa.

-Dzięki wpadnij do nas jutro.

-Ok.

Odłożyłam telefon na półkę i znowu usłyszałam pukanie do drzwi

-Proszę.

-Hej, nie przeszkadzam?- usłyszałam i podniosłam wzrok.

-Nie.

-Chciałem ci tylko powiedzieć dobranoc- powiedział i już miał wyjść ale zatrzymałam go.

-Leo zostań ze mną.

-Jak sobie życzysz- położył się koło mnie.

-Dziękuje, ze jesteś- powiedziałam i zasnęłam w jego objęciach.

***

Rano obudziłam się w świetnym humorze, znowu byłam szczęśliwa, a moje szczęście leżało właśnie obok mnie i uśmiechało się.

-Dzień dobry- powiedział i cmoknął mnie w nos.

-Hej.

-Jak się spało?

-Z tobą świetnie- odpowiedziałam.

Leo obrócił się tak, że był nade mną i chciał mnie pocałować

jednak przerwał mu to wpadający Gerard.

-O cześć sorki, że przeszkodziłem, ale wołamy was na śniadanie już dobre 15 minut, zbierać się.

-Ok zaraz schodzimy- powiedziałam a Gerard wyszedł- Dobra Leo złaź ze mnie idziemy na śniadanie a potem przyjdzie Fernando.

Jednak na niego nic nie działało.

-Leo!- warknęłam.

-Dobra, dobra.

Zaraz po posiłku poszliśmy oglądać film.

-Chłopaki do kiedy macie wolne?

-Jeszcze 5 dni a czemu pytasz.

-W drodze powrotnej moglibyśmy zahaczyć o Polskę, odwiedziłabym grób taty i spotkalibyście się z moją przyjaciółką ona jest waszą wierną fanką.

-Jasne nie ma sprawy.

-Dzięki.

Po 10 przyszedł Fernando.

-Cześć Fernando- przywitałam się z nim buziakiem w policzek.

-Hej, od razu lepiej wyglądasz z uśmiechem.

-Dzięki i jeszcze chce Ci podziękować za to, że sprowadziłeś to

Leo- powiedziałam i przytuliłam go.

-Nie ma za co ciesze się, że jesteś szczęśliwa. Pamiętaj zawsze

możesz na mnie liczyć.

-Dzięki a teraz chodź, chłopaki są w salonie.

-Cześć- powiedział Fernando.

-Siema.

-To co robimy?- zapytałam.

-Macie może ochotę wybrać się na stadion The Blues?

-Pewnie- powiedział Messi.

Po 20 minutach byliśmy już przed stadionem, z wejściem do środka nie było problemu.

Fernando oprowadził nas po stadionie a później pograliśmy trochę.

-Natalia skąd ty umiesz tak grać?- zapytał Pique.

-Uczyłam się w dzieciństwie z tatą a potem z kolegami.

-Masz talent.

-Dzięki.

Dzień minął nam świetnie, zabawy, śmiechy. Do domu wróciliśmy

wieczorem.

***

Rozdział dodany dziś z okazji urodzin Leo !!!

100 lat!

Liczę na szczere opinie w komentarzach.