Rozdział 3

***

 Gdy już udało mi się wstać ujrzałam Leo Messiego. Patrzyliśmy chwilę na siebie, zatraciłam się w jego pięknych brązowych oczach. Gdy tylko zrozumiałam co się dzieje szybko odwróciłam się i uciekłam. Słyszałam jak mnie jeszcze woła, jednak nie chciałam tam już zostać.

***

Wróciłam do domu i próbowałam zająć czymś siebie by choć na chwilę przestać o nim myśleć. Jednak gdy po raz kolejny czytałam to samo zdanie książki, nie wytrzymałam i zła wyszła z domu.

***

Cały czas myślałem o niej miała piękne brązowe włosy, cudny uśmiech i te oczy. Nie mogłem skupić się na treningu co nie uszło uwadze Xaviego.

-Leo co z tobą? W ogóle nie uważałeś na treningu a to do ciebie nie podobne, stało się coś?- spytał.

-Nie nic, po prostu zamyśliłem się- odparłem zmieszany.

-Przestań, znam Cie nie od dziś wiem, że coś się dzieje.

-No dobra, wpadłem dzisiaj na pewną dziewczynę była piękna jednak zanim coś powiedziałem ona już uciekła, wołałem ją, ale nic.

-Ooo ktoś tu się zakochał- zagwizdał i uśmiechnął się szeroko.

-Przestań, ja jej nawet nie znam. W ogóle skończmy ten temat.

-Dobra idziemy coś zjeść?

-Pewnie- powiedziałem i uśmiechnąłem się lekko, ciesząc się, że skończyliśmy poruszać ten temat.

***

W domu zauważyłam karteczkę:

Nie szykuj obiadu Pep nas zaprosił.

Super jeszcze tego mi brakuje, nie mam ochoty spędzać z nim czasu no, ale jakoś muszę wytrzymać- pomyślałam.

Postanowiłam się przyszykować ubrałam krótką spudniczke i białą bluzkę na ramiączkach, do tego baleriny i lekki makijaż.

Gdy byłam gotowa usłyszałam na dole dźwięk otwieranych drzwi. Przywitałam się z mamą i zaczekałam aż się przygotuje. Po 20 minutach usłyszałam dźwięki samochodu, a po chwili w drzwiach pojawił się Pep przywitałam się z nim krótkim cześć i poszliśmy we trójkę do restauracji.

-Twoja mama opowiadała mi że jesteś wielkim kibicem Barcy- zaczął rozmowę.

-Tak razem z tatą oglądaliśmy wszystkie mecze.

-To może masz ochotę wybrać się jutro ze mną na trening?

-Nie dziękuje sama sobie poradzę- powiedziałam oschle.

-Natalia!- przerwała mi mama i posłała mi groźne spojrzenie.

-Niech będzie- powiedziałam od niechcenia.

-Ok to bądź jutro gotowa o 9.30- odparł uśmiechając się lekko.

-Dobrze.

Po obiedzie Pep odwiózł nas do domu, a resztę dnia spędziłam przed telewizorem.

***

Trochę krótki ale następny będzie dłuższy, postaram się coś dodać w tygodniu, a jak nie to w piątek zapraszam do czytania i komentowania :) 

No i jeszcze 100 lat Andres!!